Magister

Montaxe e pintura: Algo me decía que esa cabeziña con cornos de cabra estaba chamada a grandes cousas. Debeu ser que era unha das pezas únicas da caixa o que me motivou. Monteina pensando que sería o líder da banda, o Magister. Por moi versado que estivera nas artes máxicas segundo o perfil das reglas de Mordheim, non pensaba porlle nas mans unha vara de eucalipto ou similar. ¿Por qué non vai poder facer maxia con dous coitelos de carniceiro? De manufactura orca, ademáis. Eso si que era un mago feito e dereito. Como distintivo de grao adorneino cunha capa standard. Cumplía mal que ben o seu cometido, pero non acababa de inspirar temor ó inimigo e respeto entre a tropa. Tempo andando volvín a el e fixenlle una amaños. Sustituín a vella capa por unha de papel-periódico recuberta con algodón, máis acorde cos tempos que corrían e que de paso tapaba a azul armadura que portaba (por algo lle chamaban papapitufo nos barracóns cando non miraba). Tamén tiven que abrirlle unha abertura para os cornos, e por último dinlle un toque de apestado pegandolle sobre a capa cachos de porlespan chamuscado, todo elo ben regado de pintura negra, por suposto.

Historia: Poucas miniaturas teñen tantas amargas batallas sobre as suas costas coma ésta. Manter a disciplina na tropa consumía sempre tódolos seus esforzos intelectuais, asi que as suas ordes non brillaban pola sua coherencia e eficacia. Eso si, non se pode dicir que non os tivera atados ben curto. Recordo unha vez que andando de tellado en tellado polas ruinosas ruas de Mordheim a este lumbrera lle pareceu que era capaz de saltar unha incerta distancia vertical (coa gravidade a favor) e sen pensalo dúas veces se botou ó vacio ante a incrédula mirada de propios e extraños. Os dados non foron propicios e o moi besta tragouse uns cantos impactos directos contra o duro e frio chan quedando aturdido. Os seus fieles seguidores, vendo a heroica acción do seu amo, non quedaron de brazos cruzados e imitárono con idéntica fortuna. Só cando o montón de corpos destrozados superaba ó que quedaba de banda (e tamén polas risotadas de súplica dos meus colegas de xogo) se dediciu dar o turno por perdido e buscar algún outro camiño menos directo pero máis venturoso.
Outro exemplo da malevolencia coa que os caprichosos deuses do Caos nos castigaban unha e outra vez vese no tipo de maxia que o penoso Magister elexía aprender antes de adentrarse nas ruinas da cidade. Sempre o seu dedo se paraba nun maldito conxuro que consistía en cortarse as venas diante do estupefacto rival para que unha especie de sangue ácida o golpease. Podédesvos imaxinar que o chorro, coma tódolos chorros do Caos, se dirixía a calquer lado excepto onde se supoñía que debía ir. E encima o Magister quedaba de novo aturdido pola inutil perda de sangue. Outras veces tocaba saberse o maravilloso feitizo de levitación, co que o meu valeroso Xefe se transformaba nun amorfo Cupido que surcaba os ceos da cidade maldita armado co seu arco mortífero (nunca unha arma foi tan inofensiva). A mellor arma que portou este enxendro foron esas duas lanzas que mercou a prezo de saldo e que lle daban 5 ataques a quen fose que se lle achegase. ¿E de que vale invocar ó teu señor escuro para que te aplaste coma un gusano antes inda de pedirlle o seu favor? O único que de verdade facía ben o meu Magister era sacrificar mendigos, neso sempre foi un verdadeiro crack.